Paula Cascallar, autora de "Arañar el cielo" inaugura a semana do Samaín con iste relato curto de terror en galego.

Paula Cascallar estrena a semana que remata con Samaín cun relato curto de terror. A autora de "Arañar el cielo: A los pies de Aloia y Xurés" publicado por Mundiediciones, o seio editorial de Mundiario que publica libros en tapa branda e edición dixital en Amazon dende Xaneiro de 2021, leva ó lector ao mundo do horror psicolóxico cunha historia digna de Nabokov.

Iste conto, ambientado nun sanatorio mental, atópase dotado dun realismo visceral e espeluznante, que mostra a destreza da autora manexándose con calquera tipo de narrativa, xa sexa unha de romance coma "Arañar el cielo" ou de terror coma:

POIRADA CEGADORA

Entrou coma unha lumarada pagá nun templo, suplicando o amor que sandaría seu corazón, cáseque exclamando amor! Ante a dureza da sanidade, das nosas mans, que a amordazaron a un camastro. Ela resistíase: "Non! Non, por favor!", exclamou perigosamente dubidosa ao ver a xeringa ante a súa cara, con eses ollos de límpido cristal que non saben ver.

Estudamos cada un dos seus suspiros mentres durmía convalecente. Precisamos só dun enfermeiro para acomodala na cama, xa que era anoréxica, aínda que de estimábel estatura. Semellaba unha sílfide, cos peitos suxeríndose por abaixo do camisón e as extremidades saíndose das sabas, mais cunha compostura moi propia e cadencial.

Non puiden evitar acariciarlle o seu suave cabelo durante o exame, e estremeceume, como nunca na miña carreira, aquela boca, uns beizos encarnados e entreabertos. Estaba a respirar pola boca, afogaría cun bico. Retrocedín uns pasos e observeina, tan vulnerábel, deslizarse na cama inconsciente. Un ardor, estando alí consentido, ofuscou o meu traballo. Agarreime a pinga e disfrutei daquela imaxe viva e suxestiva, inmaculada, provocadora...

-Aire!- dixo ao espertar, incorporándose case reflectivamente, cando estaba todo o persoal de andar arrodeándoa, de pé, tomando notas.

-Tranquila, meniña, sabes onde estás?- expresoulle a psicóloga colléndoa da man, que ela soltou e limpou no camisón.- Ás veces non se pode facer senón confiar; cando non entendes, tes que deixarte levar... Estás aquí para sandar o teu instinto, es unha persoa complicada: temos que endereitarte- sostivo.

Mais a paciente non falaba. Ás veces murmuriaba, outras chillaba. Cunha ternura insólita, era perfectamente comprendida! Creo que di moito do que as palabras firen, unha autista acosada. Para ela, a comunicación é meramente natural, sen enganos nin enxeños: unha necesidade.

Entre as comidas, consentiámoslle pasear polas instalacións. Facía sempre o mesmo percorrido, mirando á fronte, coma se a lumieira lle indicara os pasos. Que pensaría? A ciencia que eu coñezo non mo deixa adeviñar. E ela, como muller, non me concedeu os seus pensamentos...

Cando cumpriu quince días no sanatorio, pasamos as visitas da familia. A nai, á que a rapaza agredira cun coitelo, pasou chorando e co brazo en cabestro.

"Ela non sabe nadiña", laioume, cando lle expuxen o caso. Díxenlle que semella unha nena salvaxe, do que culpei á forma de vida da aldea recóndita da que apareceu esta familia. "Os misterios non son bos, non deberan tela presentado a ese relixioso"...

Ao marcharen, os pais déronse unha aperta no coche, que arrancaron levantando poirada na estrada areosa.

Este caso foi delicioso de estudar. Un serán, no que a rapaza adoecía da hipotensión, procurei unha terapia de choque. Os rasgos da súa cara estaban febrilmente relaxados, e semellaba delirar silente, seguindo as sombras do xardín coa mirada. A suor apelmazara o seu alaranxado cabelo, o cal retirei para, co romanticismo do meu corazón, pedirlle que non durmira ( xa que a paciente entraría en coma).

Mais, no canto de chutala, de perpetrar a súa pel irisada, acaricieina, coa miña intuición profesional, e falou:

-Casiña, a durmir na corte. Paxariño- chiou feblemente.

Acadei unha sólida diagnose.

-Tes fame?

-Non!- protestou.

As frieiras remitiron cando comezamos ceibala polo xardín. Foi incrible aprezala coma un fenómeno natural que se afasta da humanidade, coma se fora un anxo que se perdera do ceo... Mais seguín tomando notas:

A terapia carnal, que abofé non incluín no informe, fructificou coa súa submisión. Foi para min un alivio que consentira os meus tratos, se ben sei que a razón me debería castigar.

A autista rubia de ollos de cristal moraba o sanatorio coma un anxo, e as súas palabras foron unha milagre...

-Cousa mal, biscoitiño- dixo na comida das seis, cando lle serviron un cacao con biscoito.

Vergoñentamente, non recoñecín ter chegado a unha conclusión... Mais un pouco consciente de que estaba namorado.

Esquecera o meu traballo truculento, extasiado pola súa beleza, até un día que nos chegou un psicópata. Cecáis coa miña paz violentada, pegueille unha malleira tal que non lle inxectaron sedante.

Ao día seguinte, nun día gris, notei palpitacións ao entrala facer a revisión.

-Déixame te ver espida- díxenlle xemindo, embravado coma unha besta, rompéndome en desexo.

Chillou as mesmas palabras do primeiro día, expresando resistencia. Eu, contrariado pola súa cariña de faba, maceina. Sen querer, penetreina. E tapeille a boca sen poder bicala, lambín o seu sangue. Despois non souben que facer, co sentido afrouxado. Quedei alí, no seu cuarto, chorando, para que ninguén me vira...

Pasaron días de rebumbio no sanatorio, xa que a enferma berraba polas noites, e houbo que narcotizala. "Síntese pechada, quere fuxir con eses berros", trasladoume a psicóloga.

"Dame unha peniña!", declarou o enfermeiro mentres a levaba no colo a bañar. "Necesita agarimo, a coitada, é unha beizón", falaba na porta de fóra ao fumar. "Eu xa desde o primeiro día vin sinceridade na súa beleza. Esta rapaza é superior ao mundano, e cando me fita con eses olliños irritados! Rómpeme o corazón."

Todo o persoal achou dala de alta, a pesares de que marchara pior do que chegou. Eu recoñezo que a miña vontade foi deixala como estaba, tan irresistible. O día que viñeron buscala, non me despedín. Quedei no despacho, facendo tempo co teléfono e media caixiña de tabaco, cheo de ansiedade. Merecía unhas vacacións, un cambio de aires, algo que me alegrara.

Estiven atento á fase de adaptación, aínda que me retirei do caso en canto puiden, xa que notaba que me estaba afectando á miña saúde mental.

A miña paciente autista marchou embarazada, mais ninguén viu reclamar. Segundo as contas, poderían os parentes estimar que algún chan aldeán lle dera a benvida, xa que ela pasaba o día percorrendo a freguesía.

Disque o párroco tildouno de milagre, mais eu non vou discutir coa fe. Alomenos, esa familia recobrou a estabilidade tralo nacemento do meu fillo... E eu agora lamento a lembranza dela, que me atormenta. Sigo namorado, non vin muller coma ela.

O noso becho é a proba dun crime! Candoroso no berce, arrolado polas cantigas da fada. Farei o que poida por que nunca saiba quen son. Pregúntome se unha autista entende os rechouchíos dos bebés, ou se eles a psique dunha muller que non fala...

Paula Cascallar Latorre @mundiario
Fonte: Mundiario